Treść głównego artykułu

Abstrakt

Niniejszy artykuł jest próbą uporządkowania zamieszania pojęciowego wokół terminu coaching. Autorzy starają się zebrać spolaryzowane opinie oraz zdemaskować pozory coachingu. Przede wszystkim jednak pragną rozpocząć dyskusję na temat jego edukacyjnego potencjału i możliwości jego wykorzystania w procesie wspierania rozwoju człowieka. Dlatego też do jego analizy wykorzystują dwie perspektywy: andragogiczną i poradoznawczą. Umożliwiają one interpretację coachingu jako interakcyjnego procesu odkrywania i wzmacniania potencjału osobowego ludzi oraz rozwijania umiejętności radzenia sobie z problemami i wyzwaniami.

Słowa kluczowe

coaching poradoznawstwo andragogika

Szczegóły artykułu

Referencje

    Cenin, M. (1993). Trening psychologiczny, Wrocław: Wydawnictwo UWr.

    Ćwiklicki, M., Jabłoński, M. (red.). (2009). Konsulting. Uwarunkowania i perspektywy rozwoju w Polsce. Kraków: Poligrafia ITS.

    Ćwikła, L. (2015). Efektywność działań w procesie coachingowym. Między deklaracją a gotowością do zmiany. W: Piorunek M. (red.), Dymensje poradnictwa i wsparcia społecznego w perspektywie interdyscyplinarnej (s. 49–67). Poznań: Wydawnictwo UAM.

    Delsol, Ch. (2003). Esej o człowieku późnej nowoczesności. Kraków: Znak.

    Drabik-Podgórna, V. (2009). Poradnictwo w perspektywie personalizmu dialogicznego. W: A. Kargulowa (red.), Poradoznawstwo – kontynuacja dyskursu (s. 103–124). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.

    De Jong, P., Kim Berg, I. (2007). Rozmowy o rozwiązaniach. Podręcznik. Kraków: Księgarnia Akademicka.

    Drabik-Podgórna, V., Podgórny M. (2014). Coaching for students: an example of positive prospective career counseling, Counseling, 7(1), 7–17.

    Gallwey, T. (2006). Tenis. Wewnętrzna gra, Bydgoszcz: Wydawnictwo Parafraza.

    Grant, A. (2006). A personal perspective on professional coaching and the development of coaching psychology. International Coaching Psychology Review, 1(1).

    Haman, W., Gut, J. (2015). Docenić konflikt. Od walki i manipulacji do współpracy. Gliwice: Wydawnictwo Helion, Onepress.

    Kargulowa, A. (1986). Poradnictwo jako wiedza i system działań. Wstęp do poradoznawstwa. Wrocław: Wydawnictwo UWr.

    Kargulowa, A. (2010). Zmiany w polskim poradnictwie, Edukacja Dorosłych, 1.

    Kargulowa, A., Ferenz, K. (1991). Społeczny kontekst poradnictwa. Warszawa: Wydawnictwo COK.

    Kostera, M. (2008). Zarządzanie na rynku doznań. W: M. Kostera (red.), Nowe kierunki w zarządzaniu. Warszawa: Wydawnictwa Akademickie i Profesjonalne.

    Kozielska, J., Skowrońska-Pućka, A., Coaching – czym jest, a czym nie jest? O możliwościach wykorzystania coachingu jako formy niedyrektywnego wspierania w systemie edukacji. W: M. Piorunek (red.), Dymensje poradnictwa i wsparcia społecznego w perspektywie interdyscyplinarnej (s. 37–47). Poznań: Wydawnictwo UAM.

    Król, A. (2015). Rozbój osobisty. Fakty i mity na temat rozwoju zawodowego. Gliwice: HELION.

    Kukiełka-Pucher, D. (2009). Coach – klient. Etapy budowania relacji. W: M. Sidor-Rządkowska (red.), Coaching. Teoria, praktyka, studia przypadków (s. 97–107). Oficyna Wolters Kluwer, Kraków.

    Law, H., Ireland, S., Hussain, Z. (2010). Psychologia coachingu. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.

    Łaguna, M. (2004). Szkolenia, Jak je prowadzić, by…, Gdańsk: GWP.

    Malewski, M. (2000). Modele pracy edukacyjnej z ludźmi dorosłymi, Teraźniejszość – Człowiek – Edukacja, 1(09), 47–63.

    Marciniak, Ł.T. (2009). Pojęcie i odmiany coachingu. W: M. Sidor-Rządkowska (red.), Coaching. Teoria, praktyka, studia przypadków. Kraków: Oficyna Wolters Kluwer, 19–40.

    Maroszek, W. (2015). Zawód niezaufania publicznego. Dlaczego irytuje nas coaching i rozwój osobisty?, http://kariera.forbes.pl/zawod-niezaufania-publicznego-dlaczego-irytujenas-coaching-i-rozwoj-osobisty-,artykuly,200020,1,1.html

    McLeod, A. (2008). Mistrz coachingu. Podręcznik dla menedżerów, HR-owców i trenerów, tłum. M. Witkowska, Gliwice: HELION.

    Muszyński, M., Wrona, M. (2014). Teorie uczenia się egzystencjalnego i tranformatywnego. Możliwości wykorzystania wiedzy andragogicznej w praktyce coachingowej, Coaching Review, no. 1, 30–59.

    Nizińska, A. (2008). Między nauczaniem a uczeniem się. Wrocław: Wydawnictwo DSW.

    Parsloe, E., Wray, M. (2002). Trener i mentor. Udział coachingu i mentoringu w doskonaleniu procesu uczenia się. Kraków: Oficyna Wolters Kluwer.

    Pilipczuk, P. (2012). Współczesna mitologia coachingu. Gliwice: HELION,

    Podgórny, M. (2015). Coaching jako forma wsparcia procesu zarządzania wiedzą osobistą. W: Piorunek M. (red.), Dymensje poradnictwa i wsparcia społecznego w perspektywie interdyscyplinarnej. Wydawnictwo UAM, Poznań, 69–79.

    Popiołek, K. (2009). Pojęcie i istota life coaching. W: Sidor-Rządkowska M. (red.) (2009), Coaching. Teoria, praktyka, studia przypadków. Kraków: Oficyna Wolters Kluwer, 189-206.

    Popovic, N., Boniwell, I. (2007). Personal Consultancy: An integrative approach to one-to-one talking practices, International Journal of Evidence Based Coaching and Mentoring Special Issue, 24–29.

    Probst, G., Raub, S., Romhardt, K. (2004). Zarządzanie wiedzą w organizacji. Kraków: Oficyna Ekonomiczna,.

    Raport (2015): Debata Kompetencje przyszłości – jak rozwinąć skrzydła?, http://www.kongresobywatelski.pl/wp-content/uploads/2015/04/RAPORT_Z_DEBAT_KOMPETENCJE-PRZYSZ%C5%81O%C5%9ACI.pdf.

    Seligman, M. (2012). Psychologia pozytywna [Positive Psychology]. W: J. Czapiński (red.), Psychologia pozytywna. Nauka o szczęściu, zdrowiu, sile i cnotach człowieka [Positive Psychology. The science of human health, strength and virtues] (s. 18–32). Warszawa: Wydawnictwo PWN. [Polish translation of “Positive psychology.” W: J.E. Gillham (red.), The science of optimism and hope: Research essays in honor of Martin E.P. Seligman (s. 415–422). Philadelphia: Templeton Foundation Press].

    Smedley, J. (2009). Modelling personal knowledge management, OR Insight, 22, 221–233, http://www.palgrave-journals.com/ori/journal/v22/n4/full/ori200911a.html.

    Smółka, P. (red.) (2009). Podręcznik coachingu. Inspiracje z perspektywy nauki, praktyki i klientów. Gliwice: HELION.

    Starr, J. (2011). Coaching. Sprawdzone techniki treningu personalnego. Warszawa: Oficyna Wolters Kluwer.

    Śliwerski, B. (2013). Specjalności pedagogiki w szkolnictwie wyższym, http://sliwerski-pedagog.blogspot.com/2012/03/bya-juz-zdemistyfikowana-kreatywna.html.

    Śliwerski, B. (2014). Jak zostać Ikarem edukacji? http://sliwerski-pedagog.blogspot.com/2014/11/jak-zostac-ikarem-edukacji.html.

    Thorpe, S., Clifford, J. (2011). Podręcznik coachingu. Podręcznik szkolenia. Niezbędnik dla instruktorów i menedżerów kompendium wiedzy dla trenerów i menedżerów. Poznań: Rebis.

    Tischner, J. (1977). Przestrzeń obcowania z drugim. Analecta Cracoviensia, no. 9.

    Vickers, A. Bavister, S. (2007). Coaching. Zarabianie przez rozmawianie. Nowa ścieżka Kariery dla ludzi, którzy lubią ludzi. Gliwice: HELION.

    Whitmore, S. (2011). Coaching. Trening efektywności. Warszawa: Wydawnictwo G+J Gruner+Jahr Polska.

    Wojtasik, B. (1993). Doradca zawodu. Studium teoretyczne z zakresu poradoznawstwa. Wrocław: Wydawnictwo UWr.

    Wojtasik, B. (1997). Warsztat doradcy zawodu. Aspekty pedagogiczno-psychologiczne. Warszawa: Wydawnictwo Szkolne PWN.

    Zaleska, H. (2015). Literatura. Subiektywny wybór publikacji o coachingu, http://www.izbacoachingu.com/files/2011/06/01/wykaz_literatury_nt_coachingu.pdf.

    Żylicz, P.O. (2009). Efektywność coachingu. W: M. Sidor-Rządkowska (red.), Coaching. Teoria, praktyka, studia przypadków (s. 144–157). Kraków: Oficyna Wolters Kluwer.