Treść głównego artykułu

Abstrakt

Profesor Boris Cyrulnik, francuski humanista, lekarz neurolog, psychiatra i etolog, badacz i nauczyciel akademicki, pełnił funkcje dyrektora ds. nauczania w Klinice Więzi i Systemów Rodzinnych na Uniwersytecie w Toulon-Vari i przewodniczącego Międzynarodowego Ośrodka Badań nad Odpornością Psychiczną (Observatoire international de la résilience), obecnie, będąc na emeryturze, prowadzi seminaria i wykłady. Jest uznanym autorem książek popularyzujących wiedzę psychologiczną. Na język polski przełożone zostały: Anatomia uczuć; Rozmowy o miłości na skraju przepaści; O ciele i duszy; Ratuj się, życie wzywa (monografia autobiograficzna) oraz napisana wspólnie z Pasqualem Picq i Jean-Pierre’em Digardem Najpiękniejsza historia zwierząt. Uważany jest za największego znawcę traumy i specjalistę od rezyliencji1, która stała się przedmiotem wielodyscyplinarnych badań2. W swoich rozważaniach podkreśla znaczenie budowania poczucia więzi, przynależności i bezpieczeństwa, dzięki stwarzaniu przez opiekunów dziecka pomyślnej psychologicznej aury, charakterystycznej dla określonych warunków kulturowych. Umożliwia to, jego zdaniem, wychodzenie z traumy przy równoczesnym zachowaniu w pamięci przeżytych urazów. W artykule szczególną uwagę zwraca na rolę jawnych, profesjonalnych i „ukrytych”, nieprofesjonalnych opiekunów pełnioną w procesie rezyliencji.

Słowa kluczowe

opiekun w rezyliencji rezyliencja rozwój osobowy trauma

Szczegóły artykułu

Referencje

  1. Aïn, J. (red.) (2007). Résiliences. Réparations, élaboration ou création? Ramonville: Saint-Agne.
  2. Barreto, A. (2012). La thérapie communautaire pas à pas. Paris: Dangles.
  3. Bateman, A. Fonagy P. (2006). Mentalization-Based Treatment for Borderline Personality Disorders. Oxford and New York: Oxford University Press.
  4. Boyarin, D. (2004). Border Lines: The Partition of Judaeo-Christianity. Philadelphia: University of Philadelphia Press. (editors).
  5. Bustany, P. (2012). Neurobiologie de la résilience. W: B. Cyrulnik, G. Jorland (red.), Résilience. Connaissances de base (s. 45-64). Paris: Odile Jacob.
  6. Clervoy, P. (red.). (2009). Les psy en intervention. Doin: Reuil-Malmaison.
  7. Cohen, D. (2012). The Developmental Being: Modeling a Probabilistic Approach to Child Development and Psychopathology. W: G. Garralda, J.P. Raynaud (red.), Brain, Mind and Developmental Psychopathology in Childhood (s. 3-29). New York: Jason Aronson.
  8. Cyrulnik, B. (2012a). O ciele i duszy (De chair et d’me.), translator unknown. Warszawa: Czarna Owca.
  9. Cyrulnik, B. (2012b). Limites de la résilience. W: B. Cyrulnik, G. Jorland (red.), Résilience. Connaissances de bases (s. 191-204). Paris: Odile Jacob.
  10. Ehrensaft, E., Tousignant, M. (2006). Immigration and resilience. W: D.L. Sam, J.W. Berry (red.), The Cambridge Handbook of Acculturation Psychology (s. 469-483). Cambridge: Cambridge University Press.
  11. Fivaz-Depeursinge, E., Corboz-Warnery, A. (2001). Le triangle primaire. Paris: Odile Jacob.
  12. Glaser, D. (2012). The Effects of Child Maltreatment on the Developing Brain. W: E. Garralda, J.P. Raynaud (red.), Brain, Mind and Developmental Psychopathology in Childhood (s. 199-218). New York: Jason Aronson.
  13. IJzendoorn, M.H., Sagi, A. (1999). Cross-Cultural Pattern of Attachment. W: J. Cassidy, P.R. Shaver (red.), Handbook of Attachment: Theory, Research and Clinical Applications (s. 713-734). New York: The Guilford Press.
  14. Rimé, B., Christophe, V. (2008). How Individual Emotional Episodes Feed Collective Memory. W: J.W. Pennebaker, D. Paez, B. Rimé (red.), Collective Memory of Political Events (s. 131-146). New York: Taylor and Francis.
  15. Rousseau, P. (2014). Naissance, trauma, attachement et résilience. W: M. Anaut, B. Cyrulnik (red.), Résilience. De la recherche à la pratique (s. 23-37). Paris: Odile Jacob.
  16. Schauder, S. (red.) (2006). Camille Claudel. De la vie à l’oeuvre, Colloque Cerisy-la-Salle. Paris: L’Harmattan.
  17. Ungar, M. (red.) (2012). The Social Ecology of Resilience. New York: Springer.